உறவுகளில், நாம் பெரியவர்களின் வழிகளில் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. நிதி முன்னுரிமைகள், வீட்டு வேலைகளைப் பிரித்தல், பெற்றோருக்குரிய கருத்து வேறுபாடுகள், எதிர்காலத்திற்கான பொருந்தாத எதிர்பார்ப்புகள் போன்ற முதிர்ந்த பிரச்சினைகளில் கூட்டாளிகள் மோதிக் கொள்கிறார்கள். இவற்றை முதிர்ச்சியுடன் நிவர்த்தி செய்வது என்பது அவற்றை ஒன்றாகப் பேசுவதாகும். இருப்பினும், பல தம்பதிகளின் மோதல்கள் மாதக்கணக்கில், பல ஆண்டுகளாக கூட தீர்க்கப்படாமல், இறுதியில் வெறுப்பாக வளர்வதை நாம் அனைவரும் அறிவோம். எனவே, பெரியவர்கள் செய்ய வேண்டிய விதத்தில், நாம் ஏன் செயல்பாட்டு பெரியவர்களைப் போல நடந்துகொண்டு மோதல்களை ஆக்கப்பூர்வமாகக் கையாளக்கூடாது?
வாழ்க்கையின் ஆரம்பக் காலத்தில், நாம் பராமரிப்பாளர்களுடன் - பெரும்பாலும் பெற்றோருடன் - சொற்கள் அல்லாத முறைகள் மூலம் தொடர்பு கொள்கிறோம். குழந்தைகள் மற்றும் சிறு குழந்தைகளுக்கு தங்களை வெளிப்படுத்த வார்த்தைகள் இல்லை, எனவே அவர்கள் உணர்ச்சிகளை நம்பியிருக்கிறார்கள். அவர்கள் பசியாக இருந்தாலும் சரி, தூக்கத்தில் இருந்தாலும் சரி , அல்லது புதிய டயப்பரை அணிய வேண்டியிருந்தாலும் சரி, கத்துவது அவர்களின் துயரத்தைக் குறிக்கும் முறையாகும். குழந்தைகள் முன்னுரையாகவும், பொறுமையற்ற முறையிலும் செயல்படுகிறார்கள், ஆனால் பெற்றோர்கள் அல்லது பராமரிப்பாளர்களுக்கு அவர்கள் அனுப்பும் செய்தி மிகவும் தெளிவாக உள்ளது.
எனக்குப் பரிச்சயமாகத் தெரிகிறதா? நிச்சயமாக அது உண்மைதான். பல தம்பதிகள் ஒரே மாதிரியாகத் தொடர்பு கொள்கிறார்கள். ஒரு துணை மற்றவரிடமிருந்து ஏதாவது ஒன்றை விரும்பும்போது, அது நடத்தையில் மாற்றமாக இருந்தாலும் சரி அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட செயலாக இருந்தாலும் சரி, அவர்கள் பெரும்பாலும் அதை உடனடியாக விரும்புகிறார்கள். அது நடக்கவில்லை என்றால்? நியாயமான கோபம் வெடிக்கிறது (அல்லது குறைந்தபட்சம், அந்த நேரத்தில் அது நியாயப்படுத்தப்படுகிறது). துணைவர்கள் ஏன் அடிக்கடி கத்துகிறார்கள், குரல்களை எழுப்புகிறார்கள், வார்த்தைகள் அவர்களைத் தோல்வியடையச் செய்வது போல் கோபத்துடனும் ஆத்திரத்துடனும் தங்கள் உரையாடலுடன் வருகிறார்கள் என்பதை இது விளக்குகிறது. இது நடத்தையின் குழந்தைத்தனமான ஸ்டென்சில், ஆரம்பகால உறவு முறைகளுக்கு ஒரு பின்னடைவு .
வயதுவந்த உறவுகளில், குழந்தைப் பருவத்தில் இருந்த அதே அடிப்படை ஆசையால் நாம் இயக்கப்படுகிறோம் : நாம் நேசிக்கப்பட விரும்புகிறோம். மேலும் அந்த காதல் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பது பற்றிய கற்பனைகளை நாம் சுமக்கிறோம் - நம் பெற்றோரின் பண்புகளைப் பின்பற்றுவதன் மூலமோ அல்லது நிராகரிப்பதன் மூலமோ வடிவமைக்கப்பட்ட கற்பனைகள்.
ஒரு "சிறந்த மனைவியை" மென்மையானவள், இனிமையானவள், முடிவில்லாமல் பொறுமையாக கற்பனை செய்யும் ஒரு கணவனை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உண்மையில், அவரது மனைவி மிகவும் நேரடியானவள், முட்டாள்தனங்களை குறைவாக பொறுத்துக்கொள்ளும் தன்மை கொண்டவள். அவரது வாழ்க்கையில் எந்தப் பெண்ணும் அவரது கற்பனைக்கு ஒத்துப்போகிறாரா என்று நீங்கள் அவரிடம் கேட்டால், அவர் ஒரு வெற்றுப் பதிலைக் கூறுவார். ஆழமாகத் தோண்டினால், அவர் தனது தாயையோ அல்லது பாட்டியையோ ஒரு செயலற்ற தந்தையை ஆட்சி செய்யும் கடுமையான, ஆதிக்கம் செலுத்தும் பெண்கள் என்று விவரிப்பார். அவரது கற்பனை யதார்த்தத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது அல்ல, மாறாக எதிர்-அடையாளத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது - அவர் வளர்ந்ததை நிராகரிப்பது.
இப்போது ஒரு மனைவி தனது "சிறந்த கணவனை" நிதி ரீதியாக நிலையானவராகவும், நம்பகமானவராகவும், எப்போதும் தனது உணர்ச்சி எதிர்வினைகளை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருப்பவராகவும் கற்பனை செய்து கொள்வதைக் கவனியுங்கள், ஏனெனில் "உண்மையான ஆண்கள் அழுவதில்லை." ஆனாலும் அவளுடைய உண்மையான கணவர் உணர்திறன் மிக்கவர் மற்றும் பதட்டத்திற்கு ஆளாகக்கூடியவர் . இந்தக் கற்பனை யாரைப் போன்றது என்று அவளிடம் கேட்டால், அவள், "என் அப்பா" என்று சொல்வாள். அவள் அவரை வணங்குகிறாள், அவர் அவளுடைய சிறந்த நண்பர், அவளுடைய சரியான மனிதர். அவர்கள் சினிமா, உணவகங்களுக்குச் சென்று நிறைய நேரம் ஒன்றாகச் செலவிடுகிறார்கள். அவள் வாழ்க்கையில் அவர் மிகவும் நம்பகமான மனிதர். இங்கே, கற்பனை என்பது ஒரு நேரடி பெற்றோர்-பிம்பம், ஒரு அன்பான இயக்கவியலை மீண்டும் உருவாக்கும் முயற்சி.
ஏமாற்றத்திலிருந்து தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள, பல தம்பதிகள் முன்கணிப்பு முறையைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் . அவர்கள் தங்கள் கற்பனைகளை தங்கள் துணைவர்கள் மீது ஆழ்மனதில் வெளிப்படுத்துகிறார்கள், வேறு எந்த நடத்தையையும் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறார்கள். "என் கணவர் அல்லது மனைவி விஷயங்களை என் வழியில் பார்த்தால், அவர்கள் எனக்கு சரியானவர்களாக இருப்பார்கள்!"
உதாரணமாக, ஒரு துணைவர் காதல் உறவில் ஒருவரை விட்டுப் பிரிந்தவுடன், மேலும் தொடர்பு கொள்வது தடைசெய்யப்பட்டதாக நினைக்கிறார், அதே நேரத்தில் மற்றொரு துணைவர் முன்னாள் துணைவர்களை நட்பாகப் பழகுவது மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கையில் வைத்திருப்பது என்ற வேறு மதிப்பைக் கொண்டுள்ளார், மேலும் அதை கடுமையாகப் பாதுகாக்கிறார். இரு துணைவர்களும் தங்கள் மதிப்புகளை ஒருவருக்கொருவர் முன்னிறுத்தி, மற்றவர் ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்றும் அவர்களுடன் உடன்பட வேண்டும் என்றும் எதிர்பார்ப்பதால் இது நீடித்த மோதலுக்கு வழிவகுக்கும்.
பெற்றோர்கள் சரியான பொறுப்பை ஏற்காமல், குழந்தைக்கு அளித்த வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றாத ஒரு துணையை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். இப்போது, அந்த நபர் தனது துணை எப்போதும், எந்த சூழ்நிலையிலும், அனைத்து வாக்குறுதிகளையும் நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று விரும்புகிறார், மேலும் துணையை குறை கூறுகிறார், ஏதாவது காரணத்தால் அது நடக்கவில்லை என்றால் அவர்கள் மீது கோபப்படுகிறார். சரியான பெற்றோர் பிம்பத்தின் முன்மாதிரி இங்கே.
நம் பெற்றோரிடமிருந்து நமக்கு என்ன குறை இருந்தாலும், அதை நம் துணையிடமிருந்து பெற நாம் கடுமையாக முயற்சி செய்கிறோம், அது கற்பனை செய்வது, முன்னிறுத்துவது மற்றும் அவர்களால் நமக்குக் கொடுக்க முடியாத யதார்த்தத்தை மீறுவது என்று கூட இருக்கலாம். ஒருவிதத்தில், நாம் மந்திரத்தை நம்புகிறோம், அது நடக்காதபோது கோபப்படுகிறோம்.
முடிவுரை
ஒரு உறவில் நாம் பின்வாங்கி, நம் துணை எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறோமோ, அதை ஒரு விசித்திரக் கதையுடன் ஒப்பிடுவதன் மூலம் குழந்தைத்தனமான வழிமுறைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். இந்தப் பின்னடைவு தவிர்க்க முடியாதது, ஆனால் அது நிகழ்கிறது என்பதையும், மாயாஜாலம் நிகழாதபோது கோபம், கோபம் மற்றும் ஏமாற்றம் போன்ற கணிப்புகள், கற்பனைகள் மற்றும் அதனுடன் இணைந்த உணர்ச்சிகள் இருப்பதையும் நாம் புரிந்துகொண்டவுடன், அவற்றைப் பற்றி நாம் அதிக விழிப்புடன் இருக்க முடியும், அவற்றை சிறப்பாகக் கையாள முடியும். விசித்திரக் கதையின் முடிவு உறவின் முடிவைக் குறிக்காது; மாறாக, அது ஒருவருக்கொருவர் இருப்பதற்கான புதிய யதார்த்தமான வழிகளைத் திறக்கிறது - ஒருவரையொருவர் பற்றிய கற்பனையுடன் அல்ல. தம்பதியர் சிகிச்சை பின்னடைவை அடையாளம் கண்டு நிவர்த்தி செய்ய உதவுகிறது, அதே போல் கற்பனையை யதார்த்தத்திலிருந்து பிரித்து, அவர்கள் உண்மையில் யார் என்பதற்காக அல்ல, அவர்கள் உண்மையில் யார் என்பதற்காக துணையை ஏற்றுக்கொண்டு நேசிக்க உதவுகிறது.
